Hierbij het verslag van de beleving van Jasmijn aan het tehuis in Sanshui:

Papa heeft in zijn verslag van het tehuis bezoek al goed aangegeven hoe wij en ik zeker het bezoek ervaren hebben. Toen we daar heen gingen wist ik eigenlijk niet wat ik moest verwachten maar dit had ik me eerlijk gezegd ook niet kunnen bedenken.

De kinderen hebben wel indruk op mij gemaakt. Toen ik hun zag dacht ik van, hé ik was dus vroeger ook een van hun. Het was bijzonder om te zien hoe zij daar met elkaar speelden, hoe de verzorgsters met hun omgingen en de omgeving waar ze verbleven. Ik kan het me nu echt niet meer voorstellen dat ik daar ook ben geweest en dat ik in de zelfde situatie zat als deze kinderen. Geen besef hebben van wat er allemaal gaat gebeuren en hoe je toekomst er uit gaan zien, dat raakte mij vooral.

Daarna zijn we naar de vindplaats en de oude plek van het tehuis geweest. Met de plek waar het oude tehuis stond had ik eigenlijk niet veel mee. Ik voelde er ook niks bij, dat kwam ook vooral doordat er nu een mega appartementen complex staat en ik me ook gewoon niks meer kan herinneren. Ook heb ik nooit echt foto’s van het tehuis gezien dus ik kon me ook heel moeilijk bedenken hoe het gebouw eruit zou zien en hoe het stond.

Ik vond het wel heel bijzonder om bij de vindplaats (straat) te zijn en om het in het echt gezien te hebben. Gewoon de werkelijkheid dat ik daar vroeger in een kartonnen doos ben neergelegd en achtergelaten ben door mijn biologische ouders. En dat een passerende persoon mij toen naar het tehuis heeft gebracht, en dat ik uiteindelijk geadopteerd ben door totaal onbekende mensen. Ik kan me nu eigenlijk ook niet meer een ander leven voorstellen dan dat ik nu heb. Ik was pas 14 maanden oud toen ik naar Nederland kwam dus ik had totaal geen besef van wat er allemaal gebeurde en ik kan me er ook niks meer van herinneren. Ik ben ook gewoon Nederlands opgevoed en opgevoed door mensen die ik ook altijd als mijn ouders heb beschouwt en dat zijn ze ook gewoon voor mij. Ik ben heel erg dankbaar voor het leven dat ik nu heb en dat het allemaal goed is gekomen. En ik hoop dat de kinderen die in de tehuizen zitten ook nog zo’n kans krijgen om net zoals ik toch nog een mooi leven kunnen krijgen.

Ondanks het jammere deel van ons bezoek aan het tehuis was het toch een hele mooie en bijzondere dag om nooit meer te vergeten! En nu ben ik ook op een leeftijd om het allemaal te kunnen onthouden.

Jasmijn